روز نوشته های ابراهیم خوشقدم

با قلم اندیشه؟
نمی فهمم با قلم اندیشه؟ مگر با اندیشه هم می نویسند؟ من تا بحال باورم این بود که اندیشه ابزاری برای فکر کردن است و می توانم با آن فکر کنم.
دیگر نمی دانستم اندیشه هم می تواند بنویسد
تازه من برای نوشتن قلم را در دست می گیرم و آن را بر کاغذ گذاشته و بر روی آن به حرکت در می آورم.
من چگونه ممکن است چیزی را که نمی بینم و حتی حس آن هم برایم مشکل است مانند قلم بدست بگیرم و بنویسم آیا این کار ممکن است؟
خدای من با من شوخی دیگری را آغاز کرده ای؟ یا باز میخواهی برایم معمایی جدید طرح کنی؟
من یعنی باید هر وقت چیزی را بخواهم، حل معما کنم یا مسئله حل نمایم آخر این روش دیگر چگونه است؟
من فکر می کردم تنها اراده و خواست برای من کافیست فکر می کردم تنها اراده من باعث خلق و ظاهر شدن می گردد همانطور که تو اراده می کنی و خلق میشود. 

 او چون گفتگو با خدا را بلد بود و خود را در نزد و نزدیک به خود می دید دیگر می دانست که این یک شوخی نیست و وعده خداوند حق است او خدایی دیگر است با همان توانایی.
اما ظاهرا برای خدا بودن و استفاده از نیروی اندیشه به ابزاری دیگر هم نیاز است.
شایدم این تصوری باشد که من انسان دارم
شاید باید آموزش ببینم شاید باید سوال کنم.
او که به تمامی سوالات من جواب میدهد پس بهتر است بپرسم.
دوباره انسان رو به خدا کرد و گفت:
خدای من تو به من وعده دادی که خدا هستم و می توانم همانند خودت خدایی کنم.
تو به من گفتی که من قدرت آفریدن دارم
به من گفتی که می توانم با قلم اندیشه بنویسم هر چه را که اراده می کنم تا خلق شود.
اما من نمی دانم چگونه؟
چگونه می توانم با قلم اندیشه بنویسم؟ چگونه آن را بدست گیرم و بر کاغذ بکشم.
خداوند که از این سوالات کودکانه انسان به وجد آمده بود و اینطور سخن گفتن او برایش بسیار شیرین می آمد درست مانند شیرینی صحبت کردن کودک دو ساله برای پدر و مادرش.
با نوای دلنشین و آرام کننده و مهربان فرمود: لازم نیست قلم را بدست گیری و بنویسی همانطور که خود فهمیده ای میتوانی فکر کنی و اما برای فکر کردن به اندیشه نیاز داری که من به تو آن را داده ام.
اما اندیشه تو برای صعود و پرواز به دو بال نیاز دارد دو بال سالم و قوی تا تو به وسیله آن پرواز کنی. در حقیقت این دو بال ترکیبی از یک جوهر اثر گذار هستند که اگر هردوی آنها را داشته باشی می توانی بیافرینی هر آنچه را که اراده می کنی.
اما آن دو ترکیب که جوهر قلم تو را می سازند

(( باور تو و روحیه و احساس تو)) هستند
این دو ترکیب اثر گذار در قلم تو تبدیل به اندیشه هایی بسیار زیبا می گردند.